Terwijl ik dit schrijf op mijn laatste dag in Sri Lanka drentelt de hond des huizes door mijn kamer en vleit zich neer aan mijn voeten. De ventilator draait, vogels zingen hun lied en het zonlicht valt binnen door de half geopende luiken en de open deuren. Af en toe een toeter vanaf de weg. De kat heeft zich behaaglijk uitgestrekt op het bed in de aangrenzende kamer. Ik ben nu even de enige bewoner van dit prachtige plantagehuis. Janaka de eigenaar is weg naar een zitting in Kandy om een vriend bij te staan. Ook een lawyer of eigenlijk ex lawyer. Het lijkt wel of iedereen hier ex lawyer is included me.

Terug naar Unawatuna. C en ik genieten in het oude villa hotel van de luxe van het zwembad en ons kopje thee op de veranda elke ochtend en avond. Maar er is ook actie. Via onze achtertuin beklimmen we de heilige kruidenberg uit de Ramayana om zo door te steken naar jungle beach. Daar zou het rustig zijn. Noop het is independance day dus busladingen locals met soms iets teveel alcohol achter hun kiezen. Wij besluiten om niet achter te blijven en bestellen een mochito. Tegen half 7 wordt het donker en we hervatten de wandeling naar Unawatuna beach. Al snel stuiten we op de Peace pagoda die door de Japanners na de tsunami op de rotsen is geplaatst. Mysterieuze mooie plaats met een Japanse monnik die langzaam slaand op de trommel steeds dezelfde mantra herhaalt. We worden er stil van.

Nog stiller word ik in de volgende halte: een soort Micky Mouse achtig complex met Boeddhas’s maar ook Hindu goden en prinsen in allerlei standen en grotten. Op de muren veel herinneringsteksten aan overledenen van de tsunami. Mijn gedachten gaan terug naar die tijd. Wat een hel op aarde was het toen. Oorlog. Overal mensen op steenhopen die restten van hun huizen en overal overal overal witte vlaggetjes van begrafenissen. Onthutste mensen maar ook veel glimlachen en mensen die vragen om geld. Landjepik spelende hulporganisaties zo bizar. We ontmoeten een gezin dat ons meeneemt naar de plaats in de tempel waar we een armbandje van wit koord krijgen om onze rechterpols krijgen. Dat brengt geluk. Het is een blessing. Niet afdoen dus. De eerste blessing staat alweer om de hoek. Het blijkt dat de familie met de tucttuc is en mama is jarig. Wat doe je dan in NL? juist ja. Hier brengt papa ons het hele stuk naar de beach met de tuctuc voor noppes gewoon vriendelijkheid. C heeft nog een reeop chocolade in haar tas. Cadeautje. En we zijn facebookvrienden met de zoon geworden.

De kust is onherkenbaar. Overal winkeltjes, restaurants, guesthouses en daar waar eerst een reepje zand was aan de halvemaanachtige baai met hier en daar een palmboom op het strand is nu een breed zandstrand met daarachter alles volgebouwd. Mijn lievelingspagode op de rotsen, daar waar ik zoveel intense gesprekken heb gevoerd, heeft ineens een grote glazen kist met een Buddha erin. Ik heb geen lust meer om naar dit strand te gaan of te zwemmen en dat wil heel wat zeggen voor mij J Wel lusten we van ons laatste geld een visje en een biertje met de voetjes in het zand. De pinkast blijkt leeg. Ik lees later overvallen door Hongaren ?

Ik verlang naar de rust van ons hotel met de prachtige tuin.

Next day nog geen geld in pinkast 2 dus dan naar Galle. Ook geen straf. Ik merk dat ik ook hier moeite heb met het hoge aantal toeristen en winkeltjes. Het stadje is en blijft onveranderd mooi, historisch, sfeervol en wat een prachtige hotels hebben ze hier en maken ze nog steeds bij in de oude huizen. C doet nog een klein onderzoek voor haar travelagency. Goed bezig.

We slaan aan het shoppen en wie komen we daar ineens tegen bij de juwelier…. 2 dames van de Lof groep. Heel raar maar ook grappig. Wat een kleine wereld.

Ik lift met hen mee naar het hotel in Hikkaduwa. Een grote betonnen tent vol russen sorry mag niet discrimineren. In de bikini van Jolanda duik ik in het prachtige zwembad van de plaatjes waar je als je over de rand kijkt precies de zee voor je ziet. 3 dames komen terug van het duiken en vertellen op hun knieën en op de grond in geuren en kleuren hun verhalen. Wat ziet iedereen en mooi stralend uit. Wat hebben ze het top gedaan allemaal in het dorp en wat was het liefdevol allemaal. Eigenlijk hoeft er helemaal niet geëvalueerd te worden wat wat zijn de blikken mooi rustig, stralend, zacht en vol enthousiasme. Caroline en ik hadden dat ook al ontdekt bij onze eigen ochtendmeditatie. Een kinderlijke speelsheid en onbevangenheid in combinatie met dankbaarheid. Prachtig resultaat. Het afscheid van het dorp was er een geweest vol tranen van de lokale mensen, dat zegt toch wel heel veel.

Het gaat om aandacht en liefde dat is zoooo mooi.

Bohme stuti allemaal.