Een andere blik

Een andere blik

Het is kwart over 5, de avond gaat vallen. Het wordt gelukkig iets minder heet. Vandaag 35 graden in de schaduw en het is al weken droog. Voordeel weinig muggen. Bladeren vallen van de bomen. De zon gaat rond half 7 onder. Ik zit aan de rand van het zwembad van een prachtig verbouwd plantagehuis. De eigenaar Janaka is in zijn jeugd verhuisd naar de VS en Canada. Hij is nu de helft van het jaar hier en heeft deze verwaarloosde woning op een prachtige manier verbouwd en ingericht. Het heeft iets Mexicaans Spaans, leuk ingericht met antieke voorwerpen en 14 heerlijke bedden verdeeld over eigenlijk 2 huizen. Welkom in de wereld van AirBNB. Ik ben al 2 dagen de enige gast.

Na een goede treinrit van Galle naar Colombo en een korte overstap naar Negombo (enige buitenlander in de trein) heeft hij me opgepikt bij het station. Onderweg afscheid genomen van C die in Mount Lavinia uitstapte. Althans dat dacht ze. Wij hadden net haar zware hutkoffer zonder bulten en kleerscheuren uit de trein gehesen toen bleek dat dit nog niet het juiste station was. Gelachen war. Dag lieve Carolien heb het goed. Raar ook wel om ineens alleen te zijn. Blij dus met mr Janaka die zeer betrouwbaar voelt en niet slijmerig is en een fijne gesprekspartner.

We hebben veel gesprekken met elkaar en zo krijg ik weer een andere blik op wat ook de Sri Lankaanse cultuur is. Janaka is een ongelofelijk vriendelijke man die met een Brittish accent van alles voor me regelt. Ondertussen praten we over spiritualiteit, nuttig bezig zijn, kindness. Hij is erg kind en grappig genoeg ook soms onzeker, wat kan ik vragen voor maaltijden. Wat vind jij. Vanavond gaan we eten bij een jongen uit de buurt die in een huis werkt bij een NL koppel en die hij heeft geholpen met ? dat weet ik nog niet. Er wonen hier her en der meerdere buitenlanders in grote huizen. 15 min van Negombo en een half uur van het vliegveld. Janaka vindt de meesten van hen best raar. Ze hebben geen contact, ontwijken bezoekers en een paar runnen een weeshuis dat er niet echt luxe uitziet volgens J maar hij ziet wel dat de eigenaren heel regelmatig naar NL vliegen waarschijnlijk B class? Waar of niet waar of een mooie dekmantel. Hij is blij met de huidige regering die echt tegen corruptie lijkt te vechten en weer betrekkingen met het westen heeft aangeknoopt.

J gaat met me mee naar het Welcome Village. Een dorp in Monnikendamse stijl dat door een Nederlander Herman Steur is opgezet. Ik heb er een afspraak om te bekijken of we er met professionele vrijwilligers iets kunnen betekenen.

Het hele dorpje bestaat uit huisjes met trapgeveltjes a la Monnikendam, een ziekenhuis, vrijwilligersverblijven, een nonnenhuis en nog wat gebouwtjes. Het geheel doet wat onderkomen aan en hoe raar en vertrouwd voelt het om over het Jos Brink pad te lopen…Er verblijven ongeveer 190 ouderen, sommigen dementerend, anderen in het ziekhuis of gehandicapt of gewoon lekker rondscharrelend. We lopen langs de huisjes en overal is het Aybowan en blijdschap om even aandacht te krijgen. De oudjes zijn echt grappig, ook al ben ik gewaarshuwd dat sommigen helemaal niet leuk zijn soms. Dat kan ik me best voorstellen maar vooralsnog ben ik hun toetje van de week. We maken een rondje met iemand van de board en 3 zusters. Er is ook een jonge zuster bij. Ze spreken perfect Engels en ook alle andere personeel lijkt heel liefdevol en toegewijd met de mensen om te gaan. Sommige ouderen spreken ook een aardige mond Engels. Zo ook een vrouw in het ziekenhuis die zo blij is dat ze geen diabetes heeft en haar voet gespaard kan blijven. Ze moet er een beetje van huilen. Ze is een burger een nakomelinge van de Nederlanders. Op haar bed uitgespreid liggen foto’s van een NL koppel en moeder Theresa en Jesus en haar familieleden. Ik begrijp het niet helemaal want hier mogen alleen mensen verblijven die op straat zwerven of zo weinig inkomen hebben dat en geen familie. Begrijp dat haar familie in Canada woont.

Het project heeft het zwaar, ik vermoed ook na het overlijden van de oprichter die in het dorp woonde en met een dalend aantal donateurs. De manager en onderhoudsploeg zijn ontslagen. Mijn gesprekspartner heeft er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Het is de bedoeling dat ze na 2020 onafhankelijk worden van NL. Daar wordt nu aan gewerkt.

Er is behoefte aan mensen die ervaring hebben in en met het werken met ouderen, geriatrie, fysio, dementie, animatie. Ook is er sinds kort een verbinding met de universiteit van Kandy, de enige faculteit die iets met geriatrie doet. Er komen 5 keer per jaar groepen studenten.

Hoe anders dan ons landje waar de bejaardentehuizen leeg moeten. Hier beginnen ze er net aan. Oude structuren veranderen, de trek naar de stad. J kent cases waar de kinderen het huis hebben ingepikt en vader in een soort hondenhok moet slapen. Mishandeling van ouderen.

Het gedoe over geld en corruptie en mismanagement speelt ook hier een rol maar daar ga ik mijn vingers niet aan branden.

Het lijkt me een prima project om mee verder te gaan. Het gaat immers om de ouderen en hen een fijne tijd te geven met wat liefde en aandacht.

’s Avonds gaan we shoppen bij Cargills met de vriend van J, mr Nelson de edelstenenman van begin 60 schat ik. Daarna drinken we met zijn drieën een biertje. 1 fles want ze drinken eigenlijk niet harrie harrie. Rustige mannen die ook veel grapjes maken en erg beleefd zijn. Ik krijg foto’s en filmpjes te zien van vondsten en het proces. Een enorme blue saffire die meer dan 10.000 usd heeft opgebracht. De 2 hebben elkaar via Facebook leren kennen. Ik kom niet meer bij en zij ook niet. Na alweer een overheerlijke rice en curry duik ik in een van de 5 bedden op mijn kamer.

Terug naar het heden. De zon is bijna onder. Ik krijg mijn thee met cake geserveerd van Ashoka die hier het huishouden doet met haar man. Ik vraag of ze tevreden is. Niet zo zegt ze. De hele dag koken en vegen…maar ik ben de eerste gast in 3 maanden … Singhalesen zijn lui zegt J. tamils en moslims niet die werken keihard. Het noorden heeft het nog zwaar zo na de oorlog maar zal snel het zuiden economisch overtreffen. Het noorden ja dat lijkt me ook erg interessant. Daar is veel te doen en nog weinig toerisme. Rustig Yola eerst dit maar eens op poten zetten verder. Ik heb zin om verder met Carolien te werken aan een speciale rondreis met village bezoek en misschien projectbezoek en homestay van Sarvodaya. Mooi als combi met vrijwilligerswerk of gewoon los van Commundo. Lots of new ideas, contact en energy dus en ik ben hier maar 9 dagen.

Dank allemaal voor het lezen en meelezen. Sri Lanka is en blijft een aanrader als je van het gebaande pad af wil gaan. Dan voelt het steeds weer als thuiskomen.

Onbevangenheid

Terwijl ik dit schrijf op mijn laatste dag in Sri Lanka drentelt de hond des huizes door mijn kamer en vleit zich neer aan mijn voeten. De ventilator draait, vogels zingen hun lied en het zonlicht valt binnen door de half geopende luiken en de open deuren. Af en toe een toeter vanaf de weg. De kat heeft zich behaaglijk uitgestrekt op het bed in de aangrenzende kamer. Ik ben nu even de enige bewoner van dit prachtige plantagehuis. Janaka de eigenaar is weg naar een zitting in Kandy om een vriend bij te staan. Ook een lawyer of eigenlijk ex lawyer. Het lijkt wel of iedereen hier ex lawyer is included me.

Terug naar Unawatuna. C en ik genieten in het oude villa hotel van de luxe van het zwembad en ons kopje thee op de veranda elke ochtend en avond. Maar er is ook actie. Via onze achtertuin beklimmen we de heilige kruidenberg uit de Ramayana om zo door te steken naar jungle beach. Daar zou het rustig zijn. Noop het is independance day dus busladingen locals met soms iets teveel alcohol achter hun kiezen. Wij besluiten om niet achter te blijven en bestellen een mochito. Tegen half 7 wordt het donker en we hervatten de wandeling naar Unawatuna beach. Al snel stuiten we op de Peace pagoda die door de Japanners na de tsunami op de rotsen is geplaatst. Mysterieuze mooie plaats met een Japanse monnik die langzaam slaand op de trommel steeds dezelfde mantra herhaalt. We worden er stil van.

Nog stiller word ik in de volgende halte: een soort Micky Mouse achtig complex met Boeddhas’s maar ook Hindu goden en prinsen in allerlei standen en grotten. Op de muren veel herinneringsteksten aan overledenen van de tsunami. Mijn gedachten gaan terug naar die tijd. Wat een hel op aarde was het toen. Oorlog. Overal mensen op steenhopen die restten van hun huizen en overal overal overal witte vlaggetjes van begrafenissen. Onthutste mensen maar ook veel glimlachen en mensen die vragen om geld. Landjepik spelende hulporganisaties zo bizar. We ontmoeten een gezin dat ons meeneemt naar de plaats in de tempel waar we een armbandje van wit koord krijgen om onze rechterpols krijgen. Dat brengt geluk. Het is een blessing. Niet afdoen dus. De eerste blessing staat alweer om de hoek. Het blijkt dat de familie met de tucttuc is en mama is jarig. Wat doe je dan in NL? juist ja. Hier brengt papa ons het hele stuk naar de beach met de tuctuc voor noppes gewoon vriendelijkheid. C heeft nog een reeop chocolade in haar tas. Cadeautje. En we zijn facebookvrienden met de zoon geworden.

De kust is onherkenbaar. Overal winkeltjes, restaurants, guesthouses en daar waar eerst een reepje zand was aan de halvemaanachtige baai met hier en daar een palmboom op het strand is nu een breed zandstrand met daarachter alles volgebouwd. Mijn lievelingspagode op de rotsen, daar waar ik zoveel intense gesprekken heb gevoerd, heeft ineens een grote glazen kist met een Buddha erin. Ik heb geen lust meer om naar dit strand te gaan of te zwemmen en dat wil heel wat zeggen voor mij J Wel lusten we van ons laatste geld een visje en een biertje met de voetjes in het zand. De pinkast blijkt leeg. Ik lees later overvallen door Hongaren ?

Ik verlang naar de rust van ons hotel met de prachtige tuin.

Next day nog geen geld in pinkast 2 dus dan naar Galle. Ook geen straf. Ik merk dat ik ook hier moeite heb met het hoge aantal toeristen en winkeltjes. Het stadje is en blijft onveranderd mooi, historisch, sfeervol en wat een prachtige hotels hebben ze hier en maken ze nog steeds bij in de oude huizen. C doet nog een klein onderzoek voor haar travelagency. Goed bezig.

We slaan aan het shoppen en wie komen we daar ineens tegen bij de juwelier…. 2 dames van de Lof groep. Heel raar maar ook grappig. Wat een kleine wereld.

Ik lift met hen mee naar het hotel in Hikkaduwa. Een grote betonnen tent vol russen sorry mag niet discrimineren. In de bikini van Jolanda duik ik in het prachtige zwembad van de plaatjes waar je als je over de rand kijkt precies de zee voor je ziet. 3 dames komen terug van het duiken en vertellen op hun knieën en op de grond in geuren en kleuren hun verhalen. Wat ziet iedereen en mooi stralend uit. Wat hebben ze het top gedaan allemaal in het dorp en wat was het liefdevol allemaal. Eigenlijk hoeft er helemaal niet geëvalueerd te worden wat wat zijn de blikken mooi rustig, stralend, zacht en vol enthousiasme. Caroline en ik hadden dat ook al ontdekt bij onze eigen ochtendmeditatie. Een kinderlijke speelsheid en onbevangenheid in combinatie met dankbaarheid. Prachtig resultaat. Het afscheid van het dorp was er een geweest vol tranen van de lokale mensen, dat zegt toch wel heel veel.

Het gaat om aandacht en liefde dat is zoooo mooi.

Bohme stuti allemaal.

Educatie

En zo zaten we ineens weer een beetje in de bewoonde wereld in het vrijwilligershuis van Idex in een buitenwijk van Colombo. Een oude villa met tuin en binnen een 8 tal betrokken, geïnteresseerde, prettige meest jonge vrijwilligers V en 2 M uit Denemarken, Zwitserland, Brazilië en Jeanette uit Nederland. Fijn om hun verhalen te horen en te zien hoe serieus ze met hun vrijwilligerswerk omgaan. Ze werken op verschillende scholen, Engels, monniken school en boys school in arme wijk. Jeanette gaat morgen beginnen op de internationale (zo noemen ze het) school en ‘s middags bij het vrouwenproject. We kwamen ietwat onverwacht omdat het internet er een paar dagen uit had gelegen maar we konden meteen aanschuiven aan de maaltijd en er was voor ons een tweepersoons kamer. De coördinator Baghi is een Indiase zeer betrokken jonge man die al veel vrijwilligers heeft begeleid en tot mijn plezier ook zelf meehelpt met lesgeven op de boys school. 24/7 dus in de weer met de vrijwilligers. Schone plek ook en voorzien van een heerlijke tuin, veranda en tuctuc service naar de projecten. Dat is soms wel vermoeiend (1 tot 1,5 uur) verklaarden de Deense dames maar ook heel gaaf. Wat me op valt is dat de jongeren het heel erg interessant vinden om met ons te praten en hun ervaringen te delen. Terwijl wij (C niet hoor) toch best wel oud zijn en zomaar binnen komen vallen maar we zijn natuurlijk ook leuk en hebben veel verhalen te vertellen J Goed voor ons en goed voor hen. De Braziliaanse vertelt dat ze totaal onvoorbereid is aangekomen en dat haar contactpersoon nog nooit in Sri Lanka was geweest en ook niet veel wist te vertellen %&*(($$% Dat bedoel ik. Jeannette heeft haar lokale introductie net achter de rug waarin ze nog iets meer van de cultuur en praktische tips heeft meegekregen en heeft gegeten bij een lokale familie. Als Carolien en ik met onze handen op het eten aanvallen en zeggen dat iedereen in Sri zo eet zeggen de Deense ladies oooo daarom eten de kinderen in school met hun handen. Wel een beetje naïef leuk. Het valt me ook op dat veel vragen die ik stel over de funding van de projecten, doelstellingen, aantal stafleden, toegevoegde waarde van vrijwilligers, overheid of geen overheid heel goed beantwoord worden door Baghi maar voor de vrijwilligers allemaal nieuw zijn. Blijkbaar vraag ik meer door ? heb ik een andere rol, meer ervaring. Anyway Baghi geeft me een goed gevoel.

Om een uurtje of 10 duiken we in onze zachte bedjes.

De volgende ochtend vallen we met onze neus in de boter bij de voorbereidingen voor de toneelstukjes, het volkslied etc voor Independence day. De principal, een well to do lady die met strakke hand en met liefde regeert, zo zegt ze zelf, is erg blij met zoveel buitenlands bezoek. We worden uitgenodigd om onder het baldakijn tegen de zon plaats te nemen. Jammer dat Carolien haar sari niet meer aan heeft dan zou ze helemaal weer hoge ogen scoren. Zo is het ook harrie harrie (=ok ok). Het volkslied en het schoollied worden met veel verve gezongen en terwijl de geluidsinstallatie het begeeft zingen de kinderen gewoon door. Professioneel. Daarna komen de dansjes van de jongere kids en dan het toneelstukje met de prinsen en rovers door de ouderen. De principal haalt Kennedy nog aan. Nee, niet ich bin ein Berliner maar “do not ask what your country can do for you but what you can do for your country”.

Wat ook goed geregeld is, is dat bij het project een locale projectassistente van Idex aanwezig is om te helpen. Ook met vertalen. De vrijwilligers geven hier Engelse les aan kinderen uit een arme buurt. Eigenlijk is de hele school in het Engels. De ouders moeten wel een bijdrage betalen van 20 euro per maand.

Een goed project voor beginners, want goed georganiseerd, ruime school, speelveld erbij, ruime klassen en goede materialen en redelijk gemotiveerde leraren.

De volgende school ligt, in wat wij een achterstandswijk noemen, van Colombo. Er zitten alleen jongens op, gemengd qua geloof ook al staat er een katholieke kerk midden op de binnenplaats. Dit is de favoriete school van Baghi en hij is hier ook vaak te vinden. De Deense meisjes staan voor de klas die vrij rumoerig is, zowel binnen als buiten want het verkeersgedruis komt lekker binnen. Er zijn werkboeken en het systeem is nazeggen en oefeningen overschrijven. De meiden maken het wat interactiever, We lopen van de laagste klassen steeds hoger en jawel de Engelse conversatieskills nemen toe. De kids zijn soms ondeugend en de lerares totaal niet gemotiveerd maar ik kan me voorstellen dat het gaaf is om een bijdrage te leveren aan de skills van de boys. Het is een overheidsschool en dat zet me wel even aan het denken. Wil ik dit. Kunnen ze zichzelf niet bedruipen. Ook de gedomtiveerde lerares helpt niet. Tja what to do.

Project voor aankomend leraren, 2 tegelijk op 1 klas. Stevige types.

Het vrouwenproject ligt op 5 min afstand van het vrijwilligershuis en wij vonden het beiden kikken om de vrouw te ontmoeten die een leslokaal aan haar huisje heeft (ruimte van 3 bij 2) en dat als haar business ziet en haar vriendinnen uitnodigt. Dit zijn vrouwen van tuctucdrivers die als huishoudster werken in de grotere huizen aan de overkant. Weinig opleiding maar zooo leergierig. Als er geen vrijwilligers zijn is er geen les. Een beetje tegen mijn principes dat een project niet afhankelijk mag zijn van vrijwilligers maar die vrouw was zo stralend en leergierig en kon al zo goed Engels na 1,5 jaar en ze haalt haar vriendinnen erbij. Dat is wat je noemt women empowerment. Onder de indruk. Project voor een gemotiveerde vrouw in combinatie met international school.

Bij de lunch evalueerden we ons bezoek met Baghi en de vrijwilligers die thuis lunchen. Het gesprek ging al snel over spiritualiteit, reizen, Amma, de crisis in Brazilie waardoor Jeannette indirect haar baan is kwijtgeraakt, muziek uit de sixties, Adams Peak beklimmingen. Gezellige boel daar en het voelde heel saamhorig.

Kuifje in de prinses waren echter nog niet klaar…. Na een ritje van 1,5 uur over 10 km arriveerden we in Colombo Fort Railway station waar we voor 80 cent een treinkaartje kochten naar Galle helemaal in het zuiden. Het was independence day de volgende dag dus zouden we erin kunnen. Het lukte ons om de hutkoffers naar binnen te krijgen maar daarna was het wel 2 uurtjes staan in de 35 graden. Maar mooi uitzicht. Weer even snel tuctuccen en toen waren we in Nooitgedacht, een huis uit 1753 van de VOC. Wat een andere wereld. Daarover morgen meer.

Eerst even laven aan de luxe: ons eerste biertje, een maal met mes en vork en een zacht hemelbed met muskietennet. Maar zonder lieve gezichten, zorgende mensen, aandacht, aybowan en de geneugten van het familieleven. Lieve vrouwen en mannen van Hadidenikanda we missen jullie.

De villagewalk

De vorige dag had Bandula aan Karuna een van de dames al uitgelegd wat ze ons allemaal kon laten zien en zo een kleine village tour gemaakt op een briefje. Planten, bomen, de paddi field, de boeren, de kokosfabriek, de pre school, het kerkhof. En ze pakten het meer dan snel op! Geboren gidsen. Karuna was soms wat gestressed want iedereen wilde ons binnen hebben en iets aanbieden. En zij zat toch op een schema en wij waren van “haar” en haar vriendinnen.. Briefje erbij. Ik zei dan Karuna no stress let it go. En dan weer die smile.

De planning ging al snel in duigen want wij moesten het hele trouwboek eerst nog door. Wat een sprookjesreportage. Hij als Kandiyan prins en zij als prinses met heel veel bruidsmeisjes en alle gasten in super mooie sari’s en speciale kleding en rituelen. Dag 1 in het rood Kandyan en dag 2 in het Indias en in het wit, westers. Het begint met de ouders die de kinderen ieder vanuit hun eigen huis, kiri bat, melkrijst voeren. Dat is ook het eerste voedsel dat babies krijgen als ze gaan eten. Mooi ritueel. Prachtig boek met top foto’s en heel mooi vormggeven. Dit is echt een art. Een een kostbare zaak voor de ouders van de bruid. Ze waren er niet minder trots op want naast de flat screen, de plastic stoelen en het altaartje sierde alleen een ingelijste bruidsfoto van zeker 1 meter de woonkamer.

Terug naar de walk. Naast Karuna werden we vergezeld door Nona een dame van 72 die best goed Engels sprak maar wel wat triest was zonder man en inkomen en lachebek die steeds wilde dansen en grapjes uithaalde en een jonger meisje dat bloemen plukte voor de welkomst kettingen die later uitgedeeld werden. Onderweg ontmoetten we cowboy Billy en zijn vrouw die kokosnoot aanbood en een planten kwekerijtje hadden, vol trots! Lachebekje wist precies hoe het moest. Ze wees een plant aan en ging er dan bevallig bij staan of vroeg om het kokosnoothaarverwijderingsapparaaat aan te zetten of er een noot voor te houden, voor onze foto’s. Enorm gelachen ook vaak om niets, stunteligheid van ons of het dansen of onze 5 woorden Singalees. Ontspannen. 4 uur later hadden we het dorp met 1200 inwoners wel zo’n beetje gehad en overal een welkom. Stoelen naar buiten. Wat te drinken, speciale koekjes of een bloem in ons haar.

Inmiddels waren de districtsmensen gearriveerd en moesten we baden en ons omkleden. Carolien had een sari gekocht en die moest natuurlijk gedragen worden. Dat werd zeer gewaardeerd. Lekker rommelig allemaal was er een podiumpje gemaakt en stonden er wel zeker 30 stoelen klaar voor de ontvangst vd groep die uiteindelijk pas om half 4 kwam. Wij waren inmiddels helemaal ingeburgerd en opgenomen door onze vriendinnen en kinderen. Om de tijd te doden deden we nog een keer hoofd schouders knie en teen….Een topper waar je ook komt. Grappig momentje was dat Billy met hoed en tuctuc aan kwam rijden en ook mee wilde doen maar het was natuurlijk alleen voor vrouwen en kinderen vd families en Sarvodaya. De naam Billy is toen overigens pas geboren want die associatie was er ineens spontaan en we hieven het cowboy Billy lied aan. Overal gelach. Billy ook. Billy moest naar buiten en bleef om de hoek staan kijken met nog een oudere man in zijn tuctuc. Elke keer doken die kopjes weer op.

Het welkom was prachtig met bloemenkransen en gezang van de kinderen. Yola mocht dansen jawel dat had ik beloofd. Beetje ongemakkelijk maar ook ok en het leverde veel complimentjes op. Jij kan goed dansen haha. Zonder sari moet je toch iets doen J. Bij de nl dames zag ik ontroering, verwondering, blijdschap, contact. Vooral met de kids natuurlijk. Het zag er allemaal heel gemakkelijk uit. Direct iedereen op de foto met de smartphones van de jeugd en iedereen was in trek.

Na de verdeling over de families doken wij de taxi in naar Colombo.

Op alweer naar een nieuw avontuur en een nieuwe wereld. Wat een intense en verbonden dag vol plezier, respect en gelijkwaardigheid. Mijn thema’s. Heerlijk ook om dit met Carolien te beleven en te delen, die zich overal vol instort en geniet en lacht en contact maakt. Want hoe leg je het uit. Ik probeer het te beschrijven en zal en wat foto’s bij plaatsen maar het gevoel is nauwelijks te beschrijven.

Suba ratriak (welterusten).

Aybowan

Peacefull

Wat is het fijn om hier terug te zijn en de bijzondere vriendelijkheid, aandacht en sereniteit te ervaren. Natuurlijk is er ook drukte, misverstanden, sloomheid en boosheid. Hetgeen overheerst is het gevoel van zorgzaamheid van aandacht. Dat uit zich in kleine dingen zoals de bloemblaadjes bij het huis in een pot, het langzaam vegen van de tuin, het urenlang bezig zijn met het bereiden van de verrukkelijkste maaltijden en de prachtige glimlachen. Het valt ons op dat nu we na 4 dagen echt in het land te zijn geweest helemaal moeten wennen in ons hotel in Unawatuna. Medegasten kijken verschrikt op als je ze groet, eten met bestek, mensen die roken en op hun telefoon zitten. Kleine dingen. Terwijl ik dit schrijf zitten Caroline, mijn reismaatje, en ik aan de rand van een prachtig zwembad in de tuin van een oude gouverneurswoning uit de VOC tijd uit 1735. Voor ons ligt een prachtige groene jungle berg vanwaaruit (zojuist) de geluiden van een aap klinken, vogels, groen, stilte. Hoe moet het geweest zijn in die tijd vraag ik me mijmerend af. Bootjes die via het Dutch Canal vanuit Galle hiernaartoe kwamen aanzetten met hun waren en voor de deur aanlegden. Dames met ruisende rokken nippend aan een kopje thee. Of alleen stoere mannen met baarden. Veel vrouwen die hun man volgden naar de Oost waren er niet in die tijd. De Nederlanders waren zo slim om alleen handel te drijven en niet de oorlog aan te gaan.

De speech van de dorpsleider van Sarvodaya legde de link, niet met dit verleden maar met het recente verleden. “The Netherlands” heeft geholpen na de tsunami en er is nu iemand in het parlement met Nederlandse roots. Met voetbal Cruyff en van Basten red je het hier niet. Wel met melk en koeien en kaas. Dat is een beetje bekend.

Wat een welkom was het. En wat heerlijk nogmaals om zoveel zorgzaamheid te ervaren.

Terug naar het begin. Het hoofddoel van deze reis is om het Lof leiderschapsprogramma voor 7 Nederlandse vrouwen on the spot verder voor te bereiden en te begeleiden. Op Schiphol ontmoetten de groepsleden elkaar allemaal weer. Sommigen zagen elkaar voor de tweede keer, voor een enkeling was het de eerste keer. 7 verschillende vrouwen met toch ook eenzelfde verlangen en open voor wat komen gaat. De vlucht met Emirates was perfect. Een korte overstap in Doha en luxe aan boord.

Bij aankomst was er voor mij ontroering en verbazing want wie zag ik daar als eerst staan, Baratha, de chauffeur waar ik zoveel moois en heftigs mee beleefd heb maar die nu niet bij onze groep is. Voor het eerst in al die jaren eigenlijk. Een beetje stroef en verbaasd omarmden we elkaar. Hij had Bandula ons contact van Sarvodaya al gezien. Die stond pontificaal voor de mannen met de bordjes in de hal maar bij een andere uitgang en had ons dus gemist.

Het weerzien (sinds 8 jaar) was ook met hem vanouds, hartelijk, niets veranderd, bekende stem en lachje.

De hele bups toog naar een prachtige serene villa in Negombo. Toch ook raar om hier terug te zijn. Nu overal hotels en eettentjes naast elkaar. Drukte op straat met overal langs de weg vlaggetje en paraplu’s op stokken met lampjes eraan… kerkfeest van de Katholieke kerk hier. De Villa waar de eerste overnachting was ligt aan de lagune. De mangrove stroomt erdoorheen, prachtig antiek en modern ingericht, serene rust, kleine zwembadjes en een heerlijk zoete, spicy lucht uit de keuken. Fijne plek om te landen.

Omdat ik vooruitreis mocht ik nog 2 uurtjes verder door een donker en redelijk druk en stinkend Colombo. Onderweg nog wat hoppers gescoord in een lokaal tentje waar iedereen me aan zat te kijken natuurlijk. En dan na bijna 24 uur reizen was daar het weerzien met Carolien, dat rijmt, in het meditation centre van Sarvodaya. Het centrum ligt midden in Colombo en is een oase van rust. Af en toe hoor je een autoclaxon, verder vogels, mooie planten en bloemen en een enkel spinnetje J. Onder de bezielende leiding van Chula nuttig ik mijn eerste rice met curry met de hand. Heerlijk om zo te eten en te genieten van de rust.

Heerlijk geslapen maar ook nog een beetje jetlaggerig en onrustig. In de vroege ochtend wandelen we door de prachtige tuin naar een Boeddha beeld waar een lokale dame zit te mediteren. Ik word er heel erg rustig van. Nog rustiger word ik van de meditatie die we

krijgen (zeg je dat zo) van de meditatiedirecteur met de rustige ogen en de telefoon naast zich liggend. We krijgen een paar bloemblaadjes op ons hand en mogen aangeven welke kwaliteiten we zien in de bloemen. Daarna leggen we ze een voor een neer bij een Boeddha beeldje. Wat fijn om dat zo rustig een voor een mooi neer te leggen. Jullie lezen het al lieve kijkbuiskinderen, deze omgeving helpt mij om in no time te ontstressen.

We bezoeken Bandula, onze coördinator voor de programma’s van Sarvodaya in zijn kantoortje in het hoofdkwartier van Sarvodaya. Ik ben hier 8 jaar niet geweest en er is niets veranderd. Wat direct pijnlijk opvalt is dat er bijna niemand rondloopt. Er werken veel minder mensen omdat er bijna geen donaties meer zijn. Sri Lanka is niet arm genoeg meer en het tsunami geld is op. Pijnlijk wat dit is zo een mooie organisatie met roots diep in de dorpen en een meer dan 60 jaar oude geschiedenis. De mensen die we hier en elders treffen zijn over het algemeen al meer dan 20 soms 40 jaar “in dienst”. De bijzondere oprichter dr Ariyaradne en zijn vrouw worden overal geëerd. Ik ben nog geen Sri Lankaan tegen gekomen die niet begint te glimlachen bij Sarvodaya en vol bewondering en respect spreekt over dr Ari en zijn vrouw. Ik las op internet dat de staff behoorlijk vernieuwd is. Hopelijk komt er een nieuw elan om de komende 60 jaar te blijven bestaan.

In het kantoortje van Bandula zie ik meteen tekens van onze band: een boek van het Zadkine college dat een heel dorpshuis heeft gebouwd, een schildje van de politie en een achtergelaten Margriet. We lopen naar het Nutricion Centre waar de meeste van onze vrijwilligers werken en ook daar muurtekeningen van vrijwilligers en 2 grote speelboxen voor de kleintjes. Er komen wat namen van recente vrijwilligers voorbij….Het ziet er allemaal schoon uit. Een nurse loopt er ook rond en wat staff voor de kinderen. Fijn om een lokale vrouw te ontmoeten, Sarah, die elke maandag vrijwilligerswerk doet in het crèchegedeelte en de kinderen fijne motoriek leert met puzzeltjes, laat zingen en dansen en bewegen. Zij spreekt goed Engels en kan een mooie “brug”zijn voor de vrijwilligers. Terwijl de kids communaal hun plasje doen en gaan baden verlaten wij het nutricion centre voor kinderen van tienermoeders en vondelingen, straatkinderen. Vaak ondervoed en slechte start gehad.

Terug in het meditatiecentre genieten wij onze lunch samen met de Lof dames. Fijn om hen te zien en de puntjes op de i te kunnen zetten voor een aantal zaken. De zomerjurken zijn aan en sommige gezichten zijn al een beetje rood van de zon. Een van de dames had een aantal leuke presentjes meegenomen voor kinderen van een weeshuis dat haar man sponsort en een Nederlandse die daar werkt was de tasjes met leuke spulletjes komen ophalen. Natuurlijk komen dan ook de niet fijne verhalen over de achtergrond van de kinderen en dat heeft impact. Zeker als je net zelf kinderen in die leeftijd hebt. Wat fijn ook dat de connectie zo snel gemaakt kon worden en een aantal kinderen toch even in het zonnetje gezet kan worden.

Beste mensen dit is nog steeds dag 2.

Na de lunch vlogen we gedeeltelijk via de nieuwe highway maar meestal hortend en stotend en tuctucs ontwijkend kruipend over de wegen naar het dorp Hadidenikanda in de richting van Kandy. Toen we de grote weg afreden kreeg mijn hart een sprongetje. Dit is het! Het eenvoudige dorpsleven. Prachtige omgeving, kleine huisjes met daarin papa, mama, meestal 2 of 3 kinderen en aanhang van de dochter, in afwachting van een eigen huis, en de kleinkinderen. Het welkom door de dorpsleider van Sarvodaya was vanouds; heel veel welkom, trots, dankbaarheid en mooie woorden. Er waren een stuk of 25 meest vrouwen en kinderen aanwezig. De mannen aan het werk. Een korte speech van mij uit het hart. De eerste Engelse woordjes van de dames. This my daughter, my mother. Whats your name. Het huis waar wij mochten slapen is van papa en mama (klein, lief, vriendelijk, zacht, bescheiden rond de 60, 2 plaatjes van dochters, 1 schuchtere zoon, 1 zeer zorgzame schoonzoon en het kleine uit de schulp komende, onderzoekende en actieve dochtertje. Aanstaande schoonzoon en broer van vader kwamen ook nog even langs. De schoonzoon werkt in het Galle Face hotel en had zichzelf behoorlijk goed Engels geleerd. Wij hadden duidelijk de kamer van het jonge koppel en hun bed.

Tijd voor een verkwikkende douche, buiten, tussen de rubberbomen en het groen, lekker in je sari onder het lauwwarme water. WC buiten, schoon gat in de grond met sceptic tank van Sarvodaya gekregen. Kleine tengere mama begon meteen hout te hakken voor het keukenvuurtje. De keuken, hoe die te beschrijven. In de hoek een haardplek waar op hout gekookt wordt. Alles uit eigen tuin, met de hand bereid. Kokos uitgeschraapt en tot overheerlijke curry saus gemaakt en alles prachtig opgemaakt en opgediend door schoonzoon. Bakjes water voor de handen en een over over overheerlijke maaltijd waar urenlang zorg aan is besteed. Na een “jullie zullen wel moe zijn” doeken we onder zeil.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Yolande