En zo zaten we ineens weer een beetje in de bewoonde wereld in het vrijwilligershuis van Idex in een buitenwijk van Colombo. Een oude villa met tuin en binnen een 8 tal betrokken, geïnteresseerde, prettige meest jonge vrijwilligers V en 2 M uit Denemarken, Zwitserland, Brazilië en Jeanette uit Nederland. Fijn om hun verhalen te horen en te zien hoe serieus ze met hun vrijwilligerswerk omgaan. Ze werken op verschillende scholen, Engels, monniken school en boys school in arme wijk. Jeanette gaat morgen beginnen op de internationale (zo noemen ze het) school en ‘s middags bij het vrouwenproject. We kwamen ietwat onverwacht omdat het internet er een paar dagen uit had gelegen maar we konden meteen aanschuiven aan de maaltijd en er was voor ons een tweepersoons kamer. De coördinator Baghi is een Indiase zeer betrokken jonge man die al veel vrijwilligers heeft begeleid en tot mijn plezier ook zelf meehelpt met lesgeven op de boys school. 24/7 dus in de weer met de vrijwilligers. Schone plek ook en voorzien van een heerlijke tuin, veranda en tuctuc service naar de projecten. Dat is soms wel vermoeiend (1 tot 1,5 uur) verklaarden de Deense dames maar ook heel gaaf. Wat me op valt is dat de jongeren het heel erg interessant vinden om met ons te praten en hun ervaringen te delen. Terwijl wij (C niet hoor) toch best wel oud zijn en zomaar binnen komen vallen maar we zijn natuurlijk ook leuk en hebben veel verhalen te vertellen J Goed voor ons en goed voor hen. De Braziliaanse vertelt dat ze totaal onvoorbereid is aangekomen en dat haar contactpersoon nog nooit in Sri Lanka was geweest en ook niet veel wist te vertellen %&*(($$% Dat bedoel ik. Jeannette heeft haar lokale introductie net achter de rug waarin ze nog iets meer van de cultuur en praktische tips heeft meegekregen en heeft gegeten bij een lokale familie. Als Carolien en ik met onze handen op het eten aanvallen en zeggen dat iedereen in Sri zo eet zeggen de Deense ladies oooo daarom eten de kinderen in school met hun handen. Wel een beetje naïef leuk. Het valt me ook op dat veel vragen die ik stel over de funding van de projecten, doelstellingen, aantal stafleden, toegevoegde waarde van vrijwilligers, overheid of geen overheid heel goed beantwoord worden door Baghi maar voor de vrijwilligers allemaal nieuw zijn. Blijkbaar vraag ik meer door ? heb ik een andere rol, meer ervaring. Anyway Baghi geeft me een goed gevoel.

Om een uurtje of 10 duiken we in onze zachte bedjes.

De volgende ochtend vallen we met onze neus in de boter bij de voorbereidingen voor de toneelstukjes, het volkslied etc voor Independence day. De principal, een well to do lady die met strakke hand en met liefde regeert, zo zegt ze zelf, is erg blij met zoveel buitenlands bezoek. We worden uitgenodigd om onder het baldakijn tegen de zon plaats te nemen. Jammer dat Carolien haar sari niet meer aan heeft dan zou ze helemaal weer hoge ogen scoren. Zo is het ook harrie harrie (=ok ok). Het volkslied en het schoollied worden met veel verve gezongen en terwijl de geluidsinstallatie het begeeft zingen de kinderen gewoon door. Professioneel. Daarna komen de dansjes van de jongere kids en dan het toneelstukje met de prinsen en rovers door de ouderen. De principal haalt Kennedy nog aan. Nee, niet ich bin ein Berliner maar “do not ask what your country can do for you but what you can do for your country”.

Wat ook goed geregeld is, is dat bij het project een locale projectassistente van Idex aanwezig is om te helpen. Ook met vertalen. De vrijwilligers geven hier Engelse les aan kinderen uit een arme buurt. Eigenlijk is de hele school in het Engels. De ouders moeten wel een bijdrage betalen van 20 euro per maand.

Een goed project voor beginners, want goed georganiseerd, ruime school, speelveld erbij, ruime klassen en goede materialen en redelijk gemotiveerde leraren.

De volgende school ligt, in wat wij een achterstandswijk noemen, van Colombo. Er zitten alleen jongens op, gemengd qua geloof ook al staat er een katholieke kerk midden op de binnenplaats. Dit is de favoriete school van Baghi en hij is hier ook vaak te vinden. De Deense meisjes staan voor de klas die vrij rumoerig is, zowel binnen als buiten want het verkeersgedruis komt lekker binnen. Er zijn werkboeken en het systeem is nazeggen en oefeningen overschrijven. De meiden maken het wat interactiever, We lopen van de laagste klassen steeds hoger en jawel de Engelse conversatieskills nemen toe. De kids zijn soms ondeugend en de lerares totaal niet gemotiveerd maar ik kan me voorstellen dat het gaaf is om een bijdrage te leveren aan de skills van de boys. Het is een overheidsschool en dat zet me wel even aan het denken. Wil ik dit. Kunnen ze zichzelf niet bedruipen. Ook de gedomtiveerde lerares helpt niet. Tja what to do.

Project voor aankomend leraren, 2 tegelijk op 1 klas. Stevige types.

Het vrouwenproject ligt op 5 min afstand van het vrijwilligershuis en wij vonden het beiden kikken om de vrouw te ontmoeten die een leslokaal aan haar huisje heeft (ruimte van 3 bij 2) en dat als haar business ziet en haar vriendinnen uitnodigt. Dit zijn vrouwen van tuctucdrivers die als huishoudster werken in de grotere huizen aan de overkant. Weinig opleiding maar zooo leergierig. Als er geen vrijwilligers zijn is er geen les. Een beetje tegen mijn principes dat een project niet afhankelijk mag zijn van vrijwilligers maar die vrouw was zo stralend en leergierig en kon al zo goed Engels na 1,5 jaar en ze haalt haar vriendinnen erbij. Dat is wat je noemt women empowerment. Onder de indruk. Project voor een gemotiveerde vrouw in combinatie met international school.

Bij de lunch evalueerden we ons bezoek met Baghi en de vrijwilligers die thuis lunchen. Het gesprek ging al snel over spiritualiteit, reizen, Amma, de crisis in Brazilie waardoor Jeannette indirect haar baan is kwijtgeraakt, muziek uit de sixties, Adams Peak beklimmingen. Gezellige boel daar en het voelde heel saamhorig.

Kuifje in de prinses waren echter nog niet klaar…. Na een ritje van 1,5 uur over 10 km arriveerden we in Colombo Fort Railway station waar we voor 80 cent een treinkaartje kochten naar Galle helemaal in het zuiden. Het was independence day de volgende dag dus zouden we erin kunnen. Het lukte ons om de hutkoffers naar binnen te krijgen maar daarna was het wel 2 uurtjes staan in de 35 graden. Maar mooi uitzicht. Weer even snel tuctuccen en toen waren we in Nooitgedacht, een huis uit 1753 van de VOC. Wat een andere wereld. Daarover morgen meer.

Eerst even laven aan de luxe: ons eerste biertje, een maal met mes en vork en een zacht hemelbed met muskietennet. Maar zonder lieve gezichten, zorgende mensen, aandacht, aybowan en de geneugten van het familieleven. Lieve vrouwen en mannen van Hadidenikanda we missen jullie.