commundosrilanka2016.reismee.nl

Aybowan

Peacefull

Wat is het fijn om hier terug te zijn en de bijzondere vriendelijkheid, aandacht en sereniteit te ervaren. Natuurlijk is er ook drukte, misverstanden, sloomheid en boosheid. Hetgeen overheerst is het gevoel van zorgzaamheid van aandacht. Dat uit zich in kleine dingen zoals de bloemblaadjes bij het huis in een pot, het langzaam vegen van de tuin, het urenlang bezig zijn met het bereiden van de verrukkelijkste maaltijden en de prachtige glimlachen. Het valt ons op dat nu we na 4 dagen echt in het land te zijn geweest helemaal moeten wennen in ons hotel in Unawatuna. Medegasten kijken verschrikt op als je ze groet, eten met bestek, mensen die roken en op hun telefoon zitten. Kleine dingen. Terwijl ik dit schrijf zitten Caroline, mijn reismaatje, en ik aan de rand van een prachtig zwembad in de tuin van een oude gouverneurswoning uit de VOC tijd uit 1735. Voor ons ligt een prachtige groene jungle berg vanwaaruit (zojuist) de geluiden van een aap klinken, vogels, groen, stilte. Hoe moet het geweest zijn in die tijd vraag ik me mijmerend af. Bootjes die via het Dutch Canal vanuit Galle hiernaartoe kwamen aanzetten met hun waren en voor de deur aanlegden. Dames met ruisende rokken nippend aan een kopje thee. Of alleen stoere mannen met baarden. Veel vrouwen die hun man volgden naar de Oost waren er niet in die tijd. De Nederlanders waren zo slim om alleen handel te drijven en niet de oorlog aan te gaan.

De speech van de dorpsleider van Sarvodaya legde de link, niet met dit verleden maar met het recente verleden. “The Netherlands” heeft geholpen na de tsunami en er is nu iemand in het parlement met Nederlandse roots. Met voetbal Cruyff en van Basten red je het hier niet. Wel met melk en koeien en kaas. Dat is een beetje bekend.

Wat een welkom was het. En wat heerlijk nogmaals om zoveel zorgzaamheid te ervaren.

Terug naar het begin. Het hoofddoel van deze reis is om het Lof leiderschapsprogramma voor 7 Nederlandse vrouwen on the spot verder voor te bereiden en te begeleiden. Op Schiphol ontmoetten de groepsleden elkaar allemaal weer. Sommigen zagen elkaar voor de tweede keer, voor een enkeling was het de eerste keer. 7 verschillende vrouwen met toch ook eenzelfde verlangen en open voor wat komen gaat. De vlucht met Emirates was perfect. Een korte overstap in Doha en luxe aan boord.

Bij aankomst was er voor mij ontroering en verbazing want wie zag ik daar als eerst staan, Baratha, de chauffeur waar ik zoveel moois en heftigs mee beleefd heb maar die nu niet bij onze groep is. Voor het eerst in al die jaren eigenlijk. Een beetje stroef en verbaasd omarmden we elkaar. Hij had Bandula ons contact van Sarvodaya al gezien. Die stond pontificaal voor de mannen met de bordjes in de hal maar bij een andere uitgang en had ons dus gemist.

Het weerzien (sinds 8 jaar) was ook met hem vanouds, hartelijk, niets veranderd, bekende stem en lachje.

De hele bups toog naar een prachtige serene villa in Negombo. Toch ook raar om hier terug te zijn. Nu overal hotels en eettentjes naast elkaar. Drukte op straat met overal langs de weg vlaggetje en paraplu’s op stokken met lampjes eraan… kerkfeest van de Katholieke kerk hier. De Villa waar de eerste overnachting was ligt aan de lagune. De mangrove stroomt erdoorheen, prachtig antiek en modern ingericht, serene rust, kleine zwembadjes en een heerlijk zoete, spicy lucht uit de keuken. Fijne plek om te landen.

Omdat ik vooruitreis mocht ik nog 2 uurtjes verder door een donker en redelijk druk en stinkend Colombo. Onderweg nog wat hoppers gescoord in een lokaal tentje waar iedereen me aan zat te kijken natuurlijk. En dan na bijna 24 uur reizen was daar het weerzien met Carolien, dat rijmt, in het meditation centre van Sarvodaya. Het centrum ligt midden in Colombo en is een oase van rust. Af en toe hoor je een autoclaxon, verder vogels, mooie planten en bloemen en een enkel spinnetje J. Onder de bezielende leiding van Chula nuttig ik mijn eerste rice met curry met de hand. Heerlijk om zo te eten en te genieten van de rust.

Heerlijk geslapen maar ook nog een beetje jetlaggerig en onrustig. In de vroege ochtend wandelen we door de prachtige tuin naar een Boeddha beeld waar een lokale dame zit te mediteren. Ik word er heel erg rustig van. Nog rustiger word ik van de meditatie die we

krijgen (zeg je dat zo) van de meditatiedirecteur met de rustige ogen en de telefoon naast zich liggend. We krijgen een paar bloemblaadjes op ons hand en mogen aangeven welke kwaliteiten we zien in de bloemen. Daarna leggen we ze een voor een neer bij een Boeddha beeldje. Wat fijn om dat zo rustig een voor een mooi neer te leggen. Jullie lezen het al lieve kijkbuiskinderen, deze omgeving helpt mij om in no time te ontstressen.

We bezoeken Bandula, onze coördinator voor de programma’s van Sarvodaya in zijn kantoortje in het hoofdkwartier van Sarvodaya. Ik ben hier 8 jaar niet geweest en er is niets veranderd. Wat direct pijnlijk opvalt is dat er bijna niemand rondloopt. Er werken veel minder mensen omdat er bijna geen donaties meer zijn. Sri Lanka is niet arm genoeg meer en het tsunami geld is op. Pijnlijk wat dit is zo een mooie organisatie met roots diep in de dorpen en een meer dan 60 jaar oude geschiedenis. De mensen die we hier en elders treffen zijn over het algemeen al meer dan 20 soms 40 jaar “in dienst”. De bijzondere oprichter dr Ariyaradne en zijn vrouw worden overal geëerd. Ik ben nog geen Sri Lankaan tegen gekomen die niet begint te glimlachen bij Sarvodaya en vol bewondering en respect spreekt over dr Ari en zijn vrouw. Ik las op internet dat de staff behoorlijk vernieuwd is. Hopelijk komt er een nieuw elan om de komende 60 jaar te blijven bestaan.

In het kantoortje van Bandula zie ik meteen tekens van onze band: een boek van het Zadkine college dat een heel dorpshuis heeft gebouwd, een schildje van de politie en een achtergelaten Margriet. We lopen naar het Nutricion Centre waar de meeste van onze vrijwilligers werken en ook daar muurtekeningen van vrijwilligers en 2 grote speelboxen voor de kleintjes. Er komen wat namen van recente vrijwilligers voorbij….Het ziet er allemaal schoon uit. Een nurse loopt er ook rond en wat staff voor de kinderen. Fijn om een lokale vrouw te ontmoeten, Sarah, die elke maandag vrijwilligerswerk doet in het crèchegedeelte en de kinderen fijne motoriek leert met puzzeltjes, laat zingen en dansen en bewegen. Zij spreekt goed Engels en kan een mooie “brug”zijn voor de vrijwilligers. Terwijl de kids communaal hun plasje doen en gaan baden verlaten wij het nutricion centre voor kinderen van tienermoeders en vondelingen, straatkinderen. Vaak ondervoed en slechte start gehad.

Terug in het meditatiecentre genieten wij onze lunch samen met de Lof dames. Fijn om hen te zien en de puntjes op de i te kunnen zetten voor een aantal zaken. De zomerjurken zijn aan en sommige gezichten zijn al een beetje rood van de zon. Een van de dames had een aantal leuke presentjes meegenomen voor kinderen van een weeshuis dat haar man sponsort en een Nederlandse die daar werkt was de tasjes met leuke spulletjes komen ophalen. Natuurlijk komen dan ook de niet fijne verhalen over de achtergrond van de kinderen en dat heeft impact. Zeker als je net zelf kinderen in die leeftijd hebt. Wat fijn ook dat de connectie zo snel gemaakt kon worden en een aantal kinderen toch even in het zonnetje gezet kan worden.

Beste mensen dit is nog steeds dag 2.

Na de lunch vlogen we gedeeltelijk via de nieuwe highway maar meestal hortend en stotend en tuctucs ontwijkend kruipend over de wegen naar het dorp Hadidenikanda in de richting van Kandy. Toen we de grote weg afreden kreeg mijn hart een sprongetje. Dit is het! Het eenvoudige dorpsleven. Prachtige omgeving, kleine huisjes met daarin papa, mama, meestal 2 of 3 kinderen en aanhang van de dochter, in afwachting van een eigen huis, en de kleinkinderen. Het welkom door de dorpsleider van Sarvodaya was vanouds; heel veel welkom, trots, dankbaarheid en mooie woorden. Er waren een stuk of 25 meest vrouwen en kinderen aanwezig. De mannen aan het werk. Een korte speech van mij uit het hart. De eerste Engelse woordjes van de dames. This my daughter, my mother. Whats your name. Het huis waar wij mochten slapen is van papa en mama (klein, lief, vriendelijk, zacht, bescheiden rond de 60, 2 plaatjes van dochters, 1 schuchtere zoon, 1 zeer zorgzame schoonzoon en het kleine uit de schulp komende, onderzoekende en actieve dochtertje. Aanstaande schoonzoon en broer van vader kwamen ook nog even langs. De schoonzoon werkt in het Galle Face hotel en had zichzelf behoorlijk goed Engels geleerd. Wij hadden duidelijk de kamer van het jonge koppel en hun bed.

Tijd voor een verkwikkende douche, buiten, tussen de rubberbomen en het groen, lekker in je sari onder het lauwwarme water. WC buiten, schoon gat in de grond met sceptic tank van Sarvodaya gekregen. Kleine tengere mama begon meteen hout te hakken voor het keukenvuurtje. De keuken, hoe die te beschrijven. In de hoek een haardplek waar op hout gekookt wordt. Alles uit eigen tuin, met de hand bereid. Kokos uitgeschraapt en tot overheerlijke curry saus gemaakt en alles prachtig opgemaakt en opgediend door schoonzoon. Bakjes water voor de handen en een over over overheerlijke maaltijd waar urenlang zorg aan is besteed. Na een “jullie zullen wel moe zijn” doeken we onder zeil.

Reacties

Reacties

Gilles

Mooi verhaal hoor en al heel veel meegemaakt in korte tijd! Wat zijn trouwens hoppers?

Stephan

Wat aantrekkelijk, die rust, aandacht en eenvoud... Enjoy!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Commundo